Erfiðar minningar

Í daglegu lífi höfum við flest öll ákveðnar hömlur eða aga og segjum ekki allt sem okkur dettur í hug af því að það er ekki viðeigandi, getur sært eða við þorum ekki að tjá okkur. Það kemur einnig fyrir að við reiðumst og látum það ekki í ljós af ýmsum orsökum og möguleiki að við fyrirgefum ekki. Þegar við getum ekki lengur haldið  ákveðnum fronti eins og þegar um heilabilun er að ræða þá virðist mér smátt og smátt koma upp á yfirborðið áhyggjur, erfiðleikar og það sem hefur hvílt á einstaklingnum í gegnum lífið, jafnvel það sem var pakkað niður og löngu gleymt. 

Þó heilabilun pabba og mömmu birtist á ólíkan hátt þá kom það fram hjá þeim báðum  þegar á leið að þau upplifðu atburði og minningar úr fortíðinni sem hafði legið þungt á þeim, valdið þeim álagi, kvíða eða ótta og svo leið það hjá. Mér fannst þetta fallegt ferli þar sem allt það erfiða sem innra býr hverfur og eftir verður friðsæld. Einn atburður sat þó lengi í mömmu og ætlaði aldrei að ná að hreinsast út en þá lærði ég að lokum að það skipti miklu máli hvernig ég tæki á móti því sem var sagt og hér er dæmi um það.

Mamma hafði upplifað erfiðan atburð þegar hún var ung stúlka hér í Reykjavík. Sveitungi hennar kom til höfuðborgarinnar og bauð henni í bíó. Eftir sýninguna vill hann endilega sjá hvernig mamma býr og hún er treg en vill samt vera kurteis og hún bauð honum inn. Þar gerist hann ágengur sem endar með að hann hrindir henni í rúmið og hún upplifir að hann ætli að nauðga sér. Henni tekst samt að losna við hann með því að sparka á viðkvæman stað.

Um það bil 65 árum síðar er þessi atburður svo ofarlega í huga hennar að hún segir mér frá honum næstum á hverjum degi í lengri tíma, marga mánuði eða jafnvel ár. Mér fannst afar erfitt og leiðinlegt að hlusta á þessa sögu aftur og aftur. Oftast var ég að hugsa um eitthvað annað á meðan hún sagði mér söguna. Stundum þegar ég fann að sagan var að koma flýtti ég mér að tala um eitthvað annað en þá kom hún bara með hana svolítið seinna.

Svo er það einn daginn að ég fæ það í kollinn að næst skuli ég hlusta á söguna af athygli, sýna mömmu samúð og gera henni grein fyrir því að ég skilji að þetta hafi verið erfitt. Þetta gerði ég einlæglega og af öllu hjarta og það hafði stórkostleg áhrif, mamma minntist aldrei aftur á þennan atburð. Ég hafði tekið á móti því sem hún sagði af kærleika og skilningi og það dugði til að hún losnaði við þessa minningu.  

RBen