Einlæg bæn

Fyrir þó nokkrum árum síðan fórum við hjónin austur á land og dvöldumst í bústað í Lóninu okkur til mikils yndisauka. Suðaustur hornið finnst mér vera fallegasti hluti landsins og ég hlakkaði mikið til að horfa á fjöllin sunnan megin í Vatnajökli á leiðinni heim En morguninn sem við vorum að leggja af stað var mikill dumbungur í lofti og öll von um fjallasýn dofnaði. Er við komum að Höfn í Hornafirði var alveg ljóst að  leiðin framundan biði ekki upp á mikið útsýni. Ég varð vægast sagt döpur í bragði því þetta hafði skipt mig miklu máli. Maðurinn minn er bænheitur og hann bað Guð einlæglega að lyfta af fjöllunum fyrir uppáhaldið sitt rétt á meðan við færum fram hjá. Eiginmaðurinn er sannfærður um að Guð haldi upp á mig eins og hann sjálfur svo þannig hljómaði bænin. En viti menn þá brá svo við að hvert fjallið á fætur öðru birtist í allri sinni tign þegar við nálguðumst og er ég leit tilbaka þá sá ég að dumbungurinn lagðist yfir hægt og rólega að nýju. Þannig gekk það alveg þar til við komum að Hvolsvelli.

Ég varð klökk, auðmjúk og þakklát fyrir þessa upplifun. Þetta færði mér skilninginn og vissuna að ekkert er ómögulegt þegar einlæg bæn er lögð fram. Siðar gerði ég mér grein fyrir að það skipti líka máli að treysta og minn ástkæri hafði fullt traust á að honum yrði svarað samkvæmt vilja Guðs.

RBen.