Skref í þroska

Á lífsleiðinni hefur mér orðið á að særa aðra, ekki af ásetningi, frekar í fljótfærni, reiði, hugsunarleysi eða vanmætti. Það hefur ávallt gert mig leiða og því fyrr sem ég gat bætt fyrir það, leiðrétt orð mín eða beðist afsökunar, var til hins betra. Oft brást ég snöggt við þegar mér fannst að mér vegið í orði og þess vegna svaraði ég alls ekki alltaf af yfirvegun. Með árunum kom sífellt sterkari löngun til að ná þeim þroska að geta tekið því með jafnaðargeði, íhugað það sem sagt var og svara rólega en gamalt munstur er oft þrautseigt. 

Fyrir um það bil 12 árum síðan urðu smá kaflaskil í ósjálfráðum viðbrögðum mínum sem ég ætla að deila með ykkur.

Það kom til mín kona sem sagði eitthvað við mig sem mér fannst óþægilegt og af venju svaraði ég snöggt, var neikvæð en fann um leið að ég var óánægð með að hafa brugðist þannig við. Svo ég bað konuna að endurtaka allt aftur það sem hún hafði sagt því mig langaði til að svara henni öðruvísi. Hún tók vel í það, byrjaði alveg upp á nýtt og þá tókst mér að setja fram mína skoðun rólega, yfirvegað og með jákvæðri orku. Ég varð svo glöð, faðmaði konuna og ég fann umleið fyrir miklum fögnuði eins og ég hefði unnið stóran sigur. Án þess að vita það setti þessi kona mig í próf og ég stóðst prófið í annarri tilraun.

Síðan hefur alheimurinn gefið mér mörg tækifæri til að þjálfa viðbrögð mín.  Þroski á þessu sviði er langhlaup og gerist ekki á skömmum tíma.  Ég er langt frá því að vera búin að ná tökum á þessu en ég finn í hvert skipti sem á þetta reynir þá þokast ég nær markmiðinu og ég gleðst yfir hverju skrefi.

 RBen